مجنون

یک شبی مجنون نمازش را شکست  

                                                    بی وضو در کوچه لیلا نشست  

عشق آن شب مست مستش کرده بود 

                                                     فارغ از جام الستش کرده بود 

سجده ای زد بر لب درگاه او 

                                                     پُر ز لیلا شد دل پر آه او 

گفت یا رب از چه خوارم کرده ای 

                                                      بر صلیب عشق دارم کرده ای 

جام لیلا را به دستم داده ای 

                                                      وندر این بازی شکستم داده ای 

نیشتر عشقش به جانم می زنی 

                                                      دردم از لیلاست آنم می زنی 

خسته ام زین عشق،دل خونم نکن 

                                                       من که مجنونم تو مجنونم نکن 

مرد این بازیچه دیگر نیستم 

                                                       این تو و لیلای تو... من نیستم 

 گفت ای دیوانه لیلایت منم  

                                                        در رگ پنهان و پیدایت منم 

سالها با جور لیلا ساختی 

                                                        من کنارت بودم و نشناختی 

عشق لیلا در دلت انداختم 

                                                        صد قمار عشق یکجا باختم  

کردمت آواره صحرا نشد  

                                                        گفتم  عا قل می شوی اما نشد 

 سوختم در حسرت یک یا ربت 

                                                         غیر لیلا بر نیامد از لبت 

روز و شب او را صدا کردی ولی 

                                                         دیدم امشب با منی گفتم بلی 

مطمئن بودم به من سر می زنی  

                                                         در حریم خانه ام در می زنی 

حال این لیلا که خوارت کرده بود 

                                                         درس عشقش بی قرارت کرده بود 

 مرد راهش باش تا شاهت کنم 

                                                         صد چو لیلا کشته در راهت کنم

دیروز . امروز . فردا

همیشه فکر می کردم ما شیعه ها که مدام دم از این میزنیم که ما اهل کوفه نیستیم علی تنها بماند واقعا اگه اون زمان بودیم چیکار میکردیم علی و تنها نمیذاشتیم یا ماهام مثل همون کوفیا می شدیمو تاب رأفت و عدالتشو نمی آوردیمو بهش پشت می کردیم یا اگه تو کربلا بودیم شب عاشورا که امام حسین گفت چراغهارو خاموش کنید تا اگه کسی میخواد بره خجالت نکشه. میموندیم یا نه ......... 

 خوب حالا که ما اون موقع نبودیم ولی حالا چی ؟ همیشه تو دعاهامون ظهور آقا امام زمانو از خدا می خواییم ولی شده تا حالا با خودمون فکر کنیم اگه در زمان حیات ما امام نازنین عصر ظهور کنند در کنار ایشون و از یارانشون خواهیم بود یا ما هم خدایی نکرده میشم همون مردم کوفه و کربلا................  

شاید بد نباشه لحظه ای در موردش تأمل کنیم  

 

یا علی