ـ میگذرم از میان رهگذران ، مات
مینگرم در میان رهگذران ، کور
این همه اندوه در وجودم و من ، لال
این همه غوغاست در کنارم و من ، دور
ـ دیگر در قلب من نه عشق نه احساس
دیگر در جان من نه شور نه فریاد
ـ هیچ نه انگیزه ای ، که هیچم ، پوچم!
هیچ نه اندیشه ای ، که سنگم ، چوبم!
ـ همسفر قصه های تلخ غریبم
رهگذر کوچه های تنگ غروبم
ـ آن همه خورشیدها که در من می سوخت
چشمه اندوه شد ز چشم ترم ریخت
کاخ امیدی که برده بودم تا ماه
آه ، که آوار غم شد بر سرم ریخت
ـ میگذرم از میان رهگذران ، مات
می شمارم میله های پنجره ها را
مینگرم در میان رهگذران ، کور
میشنوم صدای درون بیقرارم را
سکوتم از رضایت نیست
دلم اهل شکایت نیست
میریزه تو خودش دل غصه هاشو
آخه هیچکس نمیخواد قصه هاشو
تا وقتی مدرسه میرفتم روزه اول مهر همیشه برای من یه روز زیبا و دوست داشتنی بود انگار اون روز یه عطر و بوی خاصی داشت
بوی لباس کفش و کیف نو لوازم تحریر قشنگ و مدادای رنگی ......
حتی وقتی هم درسم تو دوران مدرسه تموم شد بازم هر سال اول مهر که میشد به یاده اون روزا دلم پر میزد برا یه بار چشیدن طمعش انگار نه انگار که دیگه مدرسه نمیرفتم اول مهر که میشد خیلی خوشحال و سر حال میشدم .... یادش به خیر
....................................
امروز هم چهارشبه است و یه اول مهر دیگه ولی من هیچ احساسی ندارم هیچ هیچ
امروز وقتی ساعتم زنگ زد خاموشش کردم ولی حال بیدار شدن نداشتم بدنم خسته و بی حال بود انگاری که کوه کنده باشم چشمام درست باز نمیشد با یه بدبختی تونستم از خونه بزنم بیرون ولی هنوزم گیج بودم خودم میدونم چرا .... چون شب خیلی بدی رو پشت سر گذاشته بودم دیروز از بس گریه کرده بودم چشمام باد کرده بود نمی تونستم جلومو خوب ببینم سرم خیلی سنگین شده بود انگاری با پتک میکوبیدن تو سرم از شانس بد من حتی یه دونه قرص مسکن هم تو خونه پیدا نمیشد
از عالم و آدم بریدم. روزای خیلی بدو سختی و دارم میگذرونم افتادم توی باتلاق هر چیم دست و پا میزنم بیشتر فرو میرم انگار بین یه چار دیواری گیر کردم که هر لحظه بهم نزدیکتر میشه و داره منو تو خودش له میکنه
دیشب که خوابیدم دلم میخواست دیگه بیدار نشم
هیچکدوم از دوروبریام باورشون نمیشه که این حرفا حرفای من باشه منی که همیشه به همه امید میدادم همیشه میگفتم ناشکری نکنین ولی حالا خودم ...............
حالا دیگه هیچی منو شاد نمیکنه امروز وقتی دوستام منو دیدن تعجب و پرسشو تو نگاهشون میدیدم چند نفری هم ازم پرسیدن چرا این ریختی شدی چیزی شده..........
ولی من هیچی نداشتم بگم نه که نداشتم نمی تونستم که بگم کلا آدمه قدییم حرفه دلمو به کسی نمیگم ولی خوب بعضی از حرفام هست که آدم به هیشکی نمی تونه بگه حتی عزیزترین کس حتی صمیمیترین و نزدیکترینش
تو شرایط سختی گیر افتادم حالا هزاریم بیامو حرفه دلمو بگم کسی نمیفهمه آدما فکر میکنن که میتونن شرایط همو درک کننن ولی شاید فقط شرایط طرفو بفهمن ولی براشون قابل درک نیست مگر اینکه تو اون شرایط قرار گرفته باشن یا تجربش کرده باشن
دیگه عقلم به جایی قد نمیده مغزم قفل کرده فقط و فقط تنها کاری که میتونم بکنم چنگ زدن به ریسمان همون خالق نازنینمه همونی که منو خلق کرد بهم روزی میده و هدایتم میکنه
همونی که گفت یاد کنید مرا تا یاد کنم شما را همون پروردگاری که گفت با یاد خدا دلها آرامش میگیره
پس من هم میگم ای نازنینه یکتا تو خودت میدونی تو چه حال و روزیم و تنها و تنها تویی که میتونی حال منو به احسن احوال تغییر بدی دستم بگیر ای مهربانترین مهربانان
آمین یا رب العالمین